Siófok

Siófok jest barwnym i licznie odwiedzanym miastem kąpieliskowym, położonym na południowym brzegu Balatonu. Jeśli ktoś poszukuje do odpoczynku nie cichego miejsca, ale żywego dużego miasta, z bogatym życiem nocnym, wtedy jest na dobrym miejscu-w największym mieście Balatonu.

Ilość mieszkańców w sezonie letnim pomnaża się. Nadbrzeżny deptak, w lecie przyjemna płytka woda, ruchliwa przystań i zawsze zmieniające, kwitnące miasto pociąga spragnionych odpoczynku. Nie bez powodu nazywane jest ono letnią stolicą.

Wykopaliska z 1946 roku potwierdzają to, że pierwszymi znanymi mieszkańcami byli rzymianie, chociaż okolice były zamieszkane już w okresie brązu. Przy ujściu rzeki Sió, stała prawdopodobnie strażnica, w tym miejscu znaleziono pozostałości po budynku, palenisku oraz po naczyniach. W I wieku tędy prowadziła droga z Pecz (Sopinae) przez Ságvár (Tricciana) do Győr (Arrabona).

Węgrzy osiedlili się tutaj w około roku 900. Słowo Fok oznaczające źródło, w formie Fuk znajdziemy już w akcie erekcyjnym opactwa w Tihany z 1055 roku, wymieniane jako miejsce gdzie był most. W 1137 roku wymieniana jest wieś Fok w dokumencie podatkowym, natomiast nazwa Siófok pojawia się w dokumentach dopiero w 1790 roku.

W latach 1552-1688 obszar ten był zajęty przez Turków, przy ujściu wybudowali przystań wojenną. Na miejscu tutaj postawionego umocnienia później stanął zamek Jánosa Bottyána Vak, który wspominany jest ostatnio w 1864 roku.

Miejscowość zaczęła rozwijać się w 1810 roku, ponieważ przez nią przejeżdżał kurs szybkiej poczty na trasie Siedmiogród-Adria, a także rozpoczęto prace melioracyjne trwające 15 lat. W 1846 roku rozwinęła się firma balatońskich parostatków Balatoni Gőzhajózási Rt, której dokumenty założycielskie podpisał Lajos Kossuth, a István Széchenyi został dożywotnim prezesem. Jeszcze w tym samym roku wypuszczono na wodę kołowy statek parowy Kisfaludy.

W 1861 roku została otwarta droga żelazna między Nagykanizsa a Budapesztem, która przechodziła przez Siófok, w ten sposób zostały zasypane podmokłe tereny rozciągające się do stacji kolejowej, rzekę Sió uregulowano natomiast drewnianymi śluzami. W 1864 ruszyła komunikacja wodna pomiędzy Siófok i Füred, następnie niedługo po tym dom kąpieliskowy o nazwie Węgierskie Morze.

Szybko rozpoczęła się rozbudowa dzielnic willowych, nowych hoteli, kąpielisk. Pierwszymi właścicielami willi byli przede wszystkim malarze artyści, których natchnęło piękno krajobrazu. Siófok natomiast w 1968 roku został uznany za miasto.

Wieża ciśnień

W 1912 roku wybudowano 45-metrową wieżę ciśnień, która jest zabytkiem techniki i stała się symbolem Siófok. Z dwóch balkonów otwiera się piękny widok na miasto.

Świątynia ewangelicka

W 1993 roku przygotowano dzieło Imre Makovecza, świątynię ewangelicką w parku Oulu. Główne wejście otwiera się między dwoma skrzydłami anielskimi, a wnętrze przypomina statek. Oulu od 1978 roku jest fińskim miastem partnerskim Siófoku.

Park Jókaiego i okolice

Stare domki letniskowe oraz wille znajdujące się w pobliżu parku, pokazują, że jest to najwcześniej zabudowana część miasta. Wiele sławnych ludzi przewinęło się przez miasto, które to wydarzenie upamiętniają tablice pamiątkowe. Tablica znajdująca się pod balkonem Szkoły Sztuk Pięknych wspomina o tym, że tu spędził swoje ostatnie lato Mór Jókai, największa postać węgierskiej prozy romantycznej. Na ulicy Mártirok w budynku pensjonatu Krúdy spędzał lato drugi mistrz prozy, Gyula Krúdy, o czym świadczy tablica znajdująca się na ganku.

Park Jókaiego jest najpiękniejszym parkiem Siófok, który zdobią mały ogródek japoński, kolorowe rabaty, i ogromne drzewa. Pragnienie możemy ugasić przy studni, a przed burzą możemy się schronić w jednym z pawilonów muzycznych. Po północnej stronie placu na dzieci czeka plac zabaw.